Beselidhja e Vjeter2 i Samuelit: Amnoni e dhunon motrën e vet Tamarën

• 1 Dhe ja se ç`do të ndodhë pastaj: Amnoni, biri i Davidit, dashurohet në motrën e Absalomit, birit të Davidit, që ishte shumë e bukur dhe quhej Tamarë.
• 2 Amnoni u ngushtua aq fort për shkak të epshit ndaj motrës së vet Tamarës, saqë ra i sëmurë, e pasi ajo ishte e virgjër, i dukej krejtësisht e pamundshme të bënte ndonjë gjë të pandershme me të.
• 3 Porse Amnoni e kishte mik njërin që quhej Jonadab, biri i Samës, të vëllait të Davidit, që ishte njeri shumë dinak.
• 4 Ky i tha: Pse po fiktohesh e thahesh kështu çdo ditë e më tepër, o djali i mbretit? Pse nuk më tregon mua? Atëherë Amnoni i tha: Kam rënë në dashuri në motrën e Absalomit, Tamarën.
• 5 Jonadabi iu përgjigj: Bjer në shtratin tënd dhe shtiru se je i sëmurë. Kur të vijë yt atë të të shohë, ti i thuaj: `Po të lutem që të vijë ime motër, Tamara, e të më japë të ha; nëse ajo do të ma përgatisë gjellën ndër sytë e mi, do të ha prej dorës së saj`.
• 6 Ra, pra, në të shtruara Amnoni dhe u shtir se ishte i sëmurë. Kur erdhi mbreti për ta parë, Amnoni i tha mbretit: Le të vijë, po të lutem, ime motër Tamara e të m`i përgatitë dy petulla para syve të mi dhe do të ha prej duarve të saj.
• 7 Atëherë Davidi i çoi fjalë Tamarës që ishte në pallat e tha: Eja në shtëpinë e vëllait tënd Amnonit dhe bëji gati të hajë.
• 8 Tamara erdhi në shtëpinë e Amnonit, vëllait të vet; ai ishte ratë. Ajo mori miell, e përzjeu dhe i poqi petullat.
• 9 Atëherë e mori fulteren dhe i zbrazi para tij petullat që i kishte përgatitur. Nuk deshi të hante dhe Amnoni tha: Largoni jashtë prej meje të gjithë. Kur i qitën jashtë të gjithë,
• 10 atëherë Amnoni i tha Tamarës: Ma sill hajen në fjetore që të ha prej dorës sate. Kështu pra, Tamara i mori petullat që i kishte përgatitur dhe ia çoi Amnonit të vëllait, në fjetore.
• 11 Kur ia solli ushqimin, e kapi atë dhe i tha: Eja, bjer me mua, motra ime.
• 12 Por ajo iu përgjigj: Mos, o vëlla, mos më çndero! Një punë e tillë nuk bëhet në Izrael! Mos e bëj këtë poshtërsi!
• 13 E unë nga do t`ia mbaj nëse më çnderon? E ti do të jesh i pandershëm përgjithmonë në Izrael. Më mirë fol me mbretin e ai s`do të më mohojë të më japë tek ti për grua.
• 14 Por ai s`deshi të dëgjonte lutjet e saja: por, pasi ishte më i fuqishëm, e pushtoi dhe ra me të.
• 15 Atëherë Amnoni e urrejti me një urrejtje të madhe pa masë, kështu që urrejtja me të cilën pastaj e urrejti, ishte shumëfish më e madhe se epshi që e kishte pushtuar më parë. Amnoni i tha: Çohu e zhduku!
• 16 E ajo iu përgjigj: Mos, vëllai im, se kjo e keqe që po e bën tani kundër meje duke më dëbuar, është e keqe më e madhe se ajo që bëre më parë. Por ai s`deshi ta dëgjonte;
• 17 thirri një shërbëtor që i shërbente e tha: Hidhe këtë jashtë prej meje dhe mbylle derën pas saj!
• 18 Kjo ishte e veshur me këmishë deri në fund të këmbëve me mëngë të gjera, sepse kështu e kishin zakon të visheshin vajzat, ende të virgjëra, bijat e mbretit. Kështu shërbëtori i tij e hodhi jashtë dhe mbylli derën pas saj.
• 19 Tamara mori pluhur dhe qiti në kokë, shqeu këmishën me mëngë të gjera që e kishte veshur, i vuri të dy duart mbi kokën e vet e shkonte rrugës duke bërtirur.
• 20 Atëherë i tha i vëllai, Absalomi: A mos qe me ty Amnoni, vëllai yt? Por tani për tani, motër, mos trego: është vëllai yt! Mos e prish mendjen tënde për këtë gjë! Kështu, pra, Tamara mbeti e braktisur në shtëpinë e Absalomit, të vëllait.
• 21 Kur i mori vesh Davidi mbret të gjitha këto, u hidhërua deri aty, por s`deshi ta trishtojë Amnonin, birin e vet, sepse e donte psei ishte djali i tij i parë.
• 22 Madje as Absalomi s`i tha asnjë gjysmë fjale Amnonit, as mirë as keq: veçse Absalomi e urrente Amnonin pse i kishte dhunuar të motrën, Tamarën.Absalomi e vret Amnonin dhe ikën
• 23 Pas dy vjetëve, kur i kishte Absalomi qethtarët e deleve në Baalhasor, që është në Efraim, i grishi të gjithë bijtë e mbretit.
• 24 Shkoi te mbreti dhe i tha: Ja, është qethja e deleve të shërbëtorit tënd, po të lutem, le të urdhërojë mbreti me shërbëtorët e vet e le të vijë te shërbëtori i tij.
• 25 E mbreti i tha Absalomit: Mos m`u vër, biri im, mos m`u vër që të vijmë të gjithë e të të rëndojmë. Edhe pse Absalomi iu vu shumë, mbreti nuk deshi të shkonte, por e bekoi.
• 26 Atëherë Absalomi i tha: Nëse nuk do të vish ti, të lutem, le të vijë me ne së paku Amnoni, vëllai im. Por mbreti i tha: Përse të vijë me ty?
• 27 Por, pasi Absalomi iu vu shumë, mbreti lejoi të shkonin me të Amnoni dhe të gjithë bijtë e mbretit.Absalomi bëri një gosti, vërtet si gosti mbretërish.
• 28 Por Absalomi u urdhëroi shërbëtorëve të vet: Vini re: kur të shihni se Amnonin e ka bërë në qejf vera dhe kur unë t`ju them: Goditeni Amnonin e vriteni!, të mos ju kapë frika, sepse unë jam ai që ju urdhëroj: kini guxim e të mos ju lëshojë zemra!
• 29 Shërbëtorët e Absalomit bënë kundër Amnonit ashtu siç u urdhëroi Absalomi. Atëherë të gjithë bijtë e mbretit u çuan, u hipën mushqve të vet dhe ikën.
• 30 Derisa ata po udhëtonin ende, Davidit i erdhi ky kumt i zi: Absalomi i vrau të gjithë bijtë e mbretit dhe nuk shpëtoi asnjë prej tyre.
• 31 Atëherë mbreti u ngrit, i shqeu petkat e veta dhe u shtri përtokë. Po ashtu edhe të gjithë shërbëtorët e tij që i shërbenin, i shqyen petkat e veta.
• 32 Por Jonadabi, biri i Samës, vëllait të Davidit, tha: Të mos i shkojë mendja Imzotit se janë të vrarë të gjithë djelmoshat, bijtë e mbretit. Është i vrarë vetëm Amnoni, sepse Absalomi e kishte qitur cekën ta bënte këtë që ditën që ia çnderoi të motrën Tamarën.
• 33 Prandaj Imzot mbreti tani të mos kujtojë as të mos e marrë parasysh këtë lajm: `Janë vrarë të gjithë të bijtë e mbretit`, sepse i vrarë është vetëm Amnoni.
• 34 Absalomi kishte marrë arratisjen.Djaloshi që mbante rojën e vëzhgimit, ngriti sytë e vet, kur ja, pa se po vinin një shumicë e madhe njerëzish udhës së Horonaimit duke zbritur shpatit të malit. Shkoi vëzhguesi, e lajmëroi mbretin e i tha: Po shoh njerëz udhës së Horonaimit.
• 35 Atëherë Jonadabi i tha mbretit: Ja, po vijnë bijtë e mbretit! Gjithçka ka ndodhur si të ka thënë shërbëtori yt.
• 36 Posa e kreu fjalën, ia behën bijtë e mbretit dhe, ndërsa po hynin, vajtonin me zë të lartë. Po ashtu edhe mbreti dhe të gjithë oborrtarët e tij, lëshuan një gjëmë shumë të madhe.
• 37 Absalomi kishte marrë arratinë dhe kishte shkuar te Tolomai, biri i Amiudit, mbret i Gesurit. Davidi e vajtoi djalin e vet për një kohë të gjatë.Joabi ndërmjetëson që të kthehet Absalomi
• 38 Kurse Absalomi, pasi iku e shkoi në Gesur, qëndroi atje tre vjet.
• 39 Zemra e mbretit pushoi ta urrente Absalomin, sepse i ishte lehtësuar dhimbja për vdekjen e Amnonit.