Para disa netesh, pas nje perqafimi intim me te dashuren time, ndodhi nje gje qe me preku thelle. Teksa qetesia mbuloi dhomen, ajo u afrua dhe puthi kryqin qe mbaja ne qafe. E befasuar nga gjesti, e pyeta me nje ze te bute: "Pse e bere?" Dhe ajo me tha: "Eshte nje menyre per te falenderuar dike tjeter qe ne jemi ketu."

Ajo nuk eshte e krishtere, por ne ate moment nuk kishte ndasi, nuk kishte fe. Kishte vetem nje shpirt qe njihte se dashuria nuk lind vetem prej nesh.

Ky gjest me tronditi per mire. Jo per shkak te dallimeve tona, por sepse me kujtoi nje te vertete qe shume besimtare e harrojne: Jezusi nuk eshte Zot i te krishtereve, por Zot i gjithesise. Ai eshte i pranishem kudo ku ka dashuri te paster.

Kur nje shpirt falenderon Hyjin ne menyre kaq te natyrshme, te pavendosur, te thelle, kjo eshte me shume se nje gjest devocioni. eshte nje liturgji spontane, e cila ndodh ne "kishen" e perditshmerise. Puthja e kryqit, jo ne kishe, por pas nje akti dashurie, eshte nje lloj sakramenti i paemertuar — nje shenje qe Zoti eshte aty edhe kur s’e therret kush.

Ajo puthje me beri te kuptoj se dashuria e trupit nuk e perjashton Zotin. Perkundrazi, kur eshte e sinqerte dhe dhuruese, ajo e ngre shpirtin dhe e hap zemren per falenderim. Jezusi nuk eshte i kufizuar ne liturgji. Nuk eshte i kryqezuar as ne krishterim. Ai eshte me ne ne castet e dhimbjes, por edhe ne gezimet intime qe na bashkojne si njerez. Kjo pervoje ishte nje zgjim i brendshem, qe me frymezoi te shkruaj, sepse me kujtoi se ne cdo prekje te vertete njerezore, Jezusi eshte mbi ne — jo per te na gjykuar, por per te na bekuar.