Jo te gjithe e shohin nje fetus si nje "grumbull qelizash". Ne fakt, as ligji nuk e sheh ashtu ne te gjitha rrethanat. Ne disa raste, nese nje grua humbet femijen per shkak te nje akti te jashtem, personi pergjegjes mund te perballet me akuza per vrasje. Çfare do te thote kjo? Se shoqeria e pranon, te pakten ne menyre te heshtur, se ne barkun e nje gruaje ka nje jete. E pranon kur femija eshte i dikujt tjeter, por hesht kur behet fjale per abortin e zgjedhur vete.

Ne realitet, aborti shume rralle ka te beje me "kujdesin shendetesor". Statistikat tregojne se me pak se 1% e aborteve kryhen per te shpetuar jeten e nenes. Ne pjesen derrmuese te rasteve, ai perdoret si nje forme e dhunshme e kontrollit te lindjeve. Dhe kjo eshte hipokrizia me e madhe qe e sheh jeten njerezore si te vlefshme vetem kur eshte "e deshiruar".

Katekizmi i Kishes Katolike eshte i qarte:
"Qe nga shekulli i pare, Kisha ka pohuar ndalimin moral te cdo lloj aborti te qellimshem. Ky mesim nuk ka ndryshuar dhe mbetet i pandryshueshem." (*KKK 2271*)

Prandaj, nuk mund te sillemi sikur aborti eshte nje nderhyrje neutrale, nje operacion rutine si heqja e bajameve. Ai eshte nderprerja e dhunshme e nje jete qe eshte tashme ne zhvillim. Dhe kjo jete, nese nuk nderpritet, behet nje femije qe qesh, qan, do dhe jeton.

Shen Gjon Pali II shkruan ne *Evangelium Vitae*:
"Aborti eshte nje krim i rende kunder jetes se pafajshme." (*EV*, nr. 58)

A mund te themi ndryshe pa genjyer vetveten? Aborti nuk eshte e drejte. Eshte vrasje.

Problemi eshte se kjo teme eshte bere aq politike dhe aq e helmuar sa askush nuk degjon me askend. Ne nje skaj, kemi aktiviste qe organizojne "festa aborti" me tullumbace dhe borie – nje tallje e tmerrshme me vdekjen. Ne anen tjeter, kemi zera qe thone se edhe nje grua e perdhunuar duhet ta coje shtatzenine deri ne fund, pa asnje mbeshtetje, pa asnje dhembshuri. Te dy qendrimet jane cnjerezore.

Por faktet nuk ndryshojne: ne cdo abort ka dy trupa, dy zemra – dhe vetem njeri ka ze. Ai qe nuk ka ze, digjet ne heshtje. Eshte nje padrejtesi qe nuk mund te justifikohet me retorike politike.

Dhe babai? Atij i thuhet te heshte. Nese nuk do nje femije, duhet te paguaje per te. Nese e do femijen, nuk ka te drejte as te kerkoje qe ai te jetoje. Kjo nuk eshte barazi. Kjo eshte padrejtesi sistemike e maskuar si "e drejte riprodhuese".

Katekizmi nuk e perjashton as rolin e babait, perkundrazi e sheh si bashkepergjegjes moral dhe shpirteror per jeten e krijuar:
"Jeta njerezore duhet te respektohet dhe te mbrohet ne menyre absolute qe nga casti i ngjizjes." (*KKK 2270*)
"Kush bashkepunon ne menyre te vetedijshme me nje abort, perfshihet ne krimin." (*KKK 2272*)

Prandaj nuk eshte vetem nje "ceshtje e trupit te gruas". Eshte ceshtje e moralit, e drejtesise, dhe mbi te gjitha e shpetimit te perjetshem te te gjitheve te perfshire.

Ajo qe per dike eshte "nje grumbull qelizash", per nje tjeter eshte nje jete e dashur, nje femije qe do te vinte ne kete bote. Dhe kjo nuk eshte thjesht ceshtje perceptioni – eshte realitet objektiv.

Sic thote Shkrimi i Shenjte:
"Zoti me thirri qe nga barku i nenes, me permendi qe nga barku i nenes time." (*Isaia 49:1*)
"Perpara se te te formoja ne barkun e nenes, une te njoha..." (*Jeremia 1:5*)

Kjo nuk eshte poezi — eshte nje shpallje e vertetes. Zoti nuk krijon "grumbuj qelizash". Ai krijon jete te dashura nga vete dora e Tij, te thirrura me emer dhe te caktuara per nje qellim.

Aborti nuk eshte progres. Aborti eshte maskimi modern i vdekjes. Dhe si te krishtere, por edhe si qenie njerezore, nuk kemi luksin te qendrojme te heshtur.